"Kansloze missie" ?!?!

Vanuit Dunedin rijden we naar Te Anau, een klein dorpje aan de westkust van het land van waaruit je het beroemde Milford Sound kunt bezoeken. De fjorden daar schijnen adembenemend mooi te zijn...Bij binnenrijden van het dorp krijgen we al een beetje kriebels, en wordt ons adem bijkans afgesneden...het is erg stil op straat en er lijkt ook in het zgn. centrum niet echt veel te doen.
Behalve een watervliegtuigje die erg veel geld vraagt voor een rondvluchtje vinden we niets dat ons kan boeien dus besluiten we een busreis naar Milford Sound te boeken zodat we ook onderweg (er loopt 1 weg naar de fjorden die 120 km lang is) nog wat info krijgen over het gebied.

De Bus blijkt de volgende morgen bijna volgeboekt...verbazend om zoveel mensen te zien op zo een reisje terwijl er de dag en avond ervoor geen mens te bekennen was, maar vol goede moed gaan we onderweg.
De uitleg onderweg kan ons jammergenoeg niet echt boeien en ook het uitzicht valt wat tegen dus we hopen op een mooie bootreis door de fjorden. Halverwege de heenreis reizen ons de haren al te bergen als notabene bij een Nederlands stel met 2 kids de jongste begint te janken en de rest van de heenreis blijft janken...tenenkrommend zitten we de reis uit die bijna 2u in beslag neemt.
Aangekomen bij de boot maar snel het schip in...letterlijk en figuurlijk...
Ook hier hoor je over de hele boot het gejank van dat ene kind...en ook het uitzicht hier is niet wat we ervan verwacht hadden. Om kort en duidelijk te zijn, de kleine kolonie van zeeleeuwen was absoluut het hoogtepunt! De Noorse fjorden zijn mooier en veel uitgebreider, dit is de Madurodam versie ervan.
De hele trip op de boot duurt ongeveer anderhalf uur en we kijken ook nog tegen een terugreis van ruim 2u aan...pfffffffffffffff...een KANSLOZE MISSIE...

Geloof het of niet maar de gehele terugreis heeft dit zelfde kind zitten janken, we kunnen ons 20 min. voor het einde niet meer inhouden en vragen de ouders vol ongeloof wat ze bezielde toen ze deze trip met een kind van ongeveer anderhalf boekte??? We kregen nog net geen applaus van de rest van de passagiers die zich ook duidelijk ergerden aan het gedrag van de ouders rondom dit arme kind!

Terug in Te Anau vluchten we met gierende banden het dorp uit om snel naar het volgens insiders bruisende Queenstown te reizen. Ook dit is een reisje van ongeveer 2u.
Aangekomen in dit uit 13.000 zielen bestaande dorp worden we direct verrast door een immense bedrijvigheid op straat. Met alle backpackers en andere reislustige lui wordt dit dorp onder de voet gelopen en lijkt meer op een feestend Oostenrijks ski-dorp dan op een N-Z bergdorp.
Ook op de camping blijkt het een feestje...tijdens het klaarmaken van ons avondeten in de centrale keuken lopen we Nicole en Marjon (26 en 24 jaar) tegen het lijf die een heerlijke rosé bij zich hebben waar wij zo naar op zoek zijn. Het ijs is meteen gebroken en we besluiten die avond te gaan stappen. De chickies komen uit de buurt van Eindhoven (Reusel) en zijn volbloed Brabanders. Na douchen en omkleden besluiten we al vroeg het dorp onveilig te gaan maken...dat hebben wij, en het dorp geweten.
Verschillende kroegen worden aangedaan en al snel worden de foto's die we nemen onder invloed van gerstenat een beetje onduidelijker.
In een kroeg genaamd COWBOYS gaat het mis nadat we een biertje besteld hebben en alle 4 met een liter bier in de hand verder feesten.
We zingen dansen en lopen de olifanten polonaise. Het publiek zal weten dat we geweest zijn dus worden er opnieuw foto's genomen die meer zeggen dan dat ik erover kan schrijven!!
Met buikpijn en ontwrichte kaakkopjes van het lachten zijn we rond 3u s'nachts terug op de camping alwaar we na nog geen 3 minuten door onze buurman in zijn Jucy camper tot stilte worden gemaand. Ons nergens van bewust duiken we de koffer in om rond half 10 de volgende dag op te staan om te gaan Zipptracken...
We moeten overigens nog wel een nachtje bijboeken omdat we dit niet in de planning hadden. Al snel krijgt Bart te horen dat er mensen geklaagd hadden over geluidsoverlast...tja dat zegt genoeg, wij kunnen ons in ieder geval niet herinneren dat er ooit geklaagd is over ons i.v.m. geluidsoverlast en voelen ons net 2 tieners.
De meiden besluiten mee te gaan de berg op maar dan om ons uit te zwaaien, terwijl ze op onze spullen letten, en hun kater op de glooiende helling onder een stoeltjeslift te laten vervliegen.

Wij gaan ons laten verassen door Greg en Simon die ons begeleiden om langs een lange lijn door de bomen aan een haak van het ene platform naar het andere te slingeren, net als Tarzan.
Ondanks ons beider hoogtevrees genieten we met volle teugen, erg leuk en avontuurlijk! Terug bij de meiden zijn we zo enthousiast dat we terug naar het dorp gaan om ons met zijn 4-en op te geven voor de 6-lijns Zipptrack van de volgende dag (wij hadden de 4 gedaan).
En dus moet er nog een nachtje worden worden bijgeboekt!!!
Die avond wordt de BBQ aangestoken, de meiden doen het grootste gedeelte van het voorwerk en wij als trotse sugardady's braden dan het vlees...ahummm. De Duitse medegebruikers vertrekken al snel naar hun campers om ons gelach te ontvluchten.

De rest van de avond verloopt weer net als de vorige, we beginnen iets rustiger maar ook nu hebben we al snel weer zoveel lol dat er van ons goede voornemen het wat rustiger aan te doen niets overblijft. Gelukkig nu zonder kater hangen we dan de volgende dag alle 4 als Tarzan en Jane tussen de bomen, achterstevoren, met lossen handjes en op de kop sjezen we door en tussen de bomen door.
Bij terugkomst op de camping besluiten ook de meiden nog een nachtje te blijven, het is eigenlijk veel te gezellig om weg te gaan en dus wordt het snel eten en douchen om deze laatste avond samen goed te benutten....ook nu weer zeggen de foto's meer dan genoeg!

Laatste dag brengen we door in het centrum van het dorp bij een beekje waar we picknicken en de meiden rond 16:00 de bus aantrappen om te vertrekken naar Dunedin. Met de nodige lach en traan wordt er afscheid genomen en al toeterend rijden de meiden aan, wij blijven nog een nachtje om de volgende morgen naar het nog steeds onrustige Christchurch af te reizen. De afgelopen dagen werden ook nu weer betiteld als een KANSLOZE missie..maar nu van een geheel andere orde!
De avond was gezellig......maar niet zoals de avonden ervoor!!